Raport ze Stanisławowa
Tekst i zdjecia: Zuzanna Kołodziejczyk, Magdalena Węgiel, Joanna Chlebicka i Joanna Wojcieszak z klasy IId.

                1 października 2011 roku, około godziny 13, przybyliśmy do Iwanofrankowska, przed laty nazywanego Stanisławowem (od imienia syna jego założyciela). Pod ratuszem usłyszeliśmy wyniki lwowskiej gry miejskiej z poprzedniego wieczoru. Wyrecytowaliśmy też wspólnie wiersz Adama Zagajewskiego pt. „Jechać do Lwowa”. Chwilę później zaczęła się nasza kolejna zabawa – „polowanie” na pozostałości wpływów polskich na terenie miasta – zorganizowana przez naszych opiekunów: p. prof. Wiolettę Ciak, p. prof. Danutę Przeździecką, p. prof. Szymona Kucharskiego i p. prof. Krzysztofa Tomaszewskiego.  Podzieliliśmy się na grupy, których liderzy otrzymali mapy i spis znajdujących się na nich obiektów.
                Nasza siedmioosobowa drużyna w składzie: Joanna Chlebicka, Magdalena Węgiel, Joanna Wojcieszak, Estera Pindel, Anna Michalczyk, Zuzanna Kołodziejczyk i Adam Puchalski swój spacer zaczęła od Gimnazjum I im. Romanowskiego przy ulicy Mościckiego. Dziś znajduje się tam „korpus morfologiczny”, a nazwę ulicy zmieniono na Nyżową. Następnie udaliśmy się do rzymskokatolickiego kościoła parafialnego. Z wież budowli zdjęto krzyże, ponieważ obecnie mieści się tam galeria sztuki. Niedaleko, przy ulicy Karpińskiego (dziś Halickiej) znajduje się cerkiew greko-katolicka pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego, która wciąż pełni swoją funkcję. Następnym miejscem, gdzie odnaleźliśmy ślady polskości, była biblioteka miejska przy dawnej ulicy Kolińskiego. Chwilę później odwiedziliśmy Park Mickiewicza, i z pomocą uczynnej kioskarki odnaleźliśmy posąg polskiego wieszcza. Nieopodal pomnika znajdowała się Powiatowa Kasa Oszczędności. Dziś jest to wyróżniający się, niebieski budynek służący władzom miasta. Po drugiej stronie ulicy można zobaczyć ozdobione piękną kolumnadą kino Lumiere. Pomimo zmęczenia, nasza grupa poszła dalej wzdłuż dawnej ulicy Gosławskiego. W dalszej części wycieczki natknęliśmy się także na Bank Polski przy dawnej ulicy Szydłowskiego. Budynek nadal pełnio swoją funkcję. Kilka kroków dalej znaleźliśmy Kasyno Polskie, w którym znajduje się obecnie biblioteka dla młodzieży i dom kultury. Mile zaskoczony naszym pochodzeniem tubylec wskazał nam drogę do teatru im. Stanisława Moniuszki, tuż obok dzisiejszej filharmonii. Rozpoznaliśmy go dzięki ściennym zdobieniom w kształcie masek. Stamtąd udaliśmy się pod Drogowy Zarząd Państwowy na skrzyżowaniu byłych Ormiańskiej i Fredry. O dawnym przeznaczeniu tego niepozornego budynku nie świadczy nawet symboliczna tabliczka. Nieopodal znajdują się szpital wojskowy, a także kościół obrzędu ormiańskiego, gdzie byliśmy świadkami tradycyjnego prawosławnego ślubu. Nasz spacer zakończyliśmy przy pałacu Potockich – dziś zaniedbanym i niewykorzystywanym.
                Ten półtoragodzinny spacer pozwolił nam odkryć specyficzny urok miasta. Mimo braku oznaczeń zabytków z pomocą mapy i uprzejmych Ukraińców udało nam się znaleźć polski klimat w dawnym Stanisławowie.