Warsztaty tetralne klasy 3b
Tekst: Hanna Szlachcikowska

Gdy część klasy 3B wygrała I Przegląd Małych Form Scenicznych 12 Minut , okazało się, że główną nagrodą są warsztaty teatralne. Załapali się na nie nie tylko aktorzy, ale także osoby pośrednie jak pomocnicy, czy po prostu chętni. A było warto, bo przez te cztery spotkania naprawdę dużo się działo. Już na samym początku, przy zwykłych ćwiczeniach na dykcję trudno było powtrzymać się od śmiechu. Proszę sobie wyobrazić siedem osób, które postanowiły wypuścić swoje języki na wolność, żeby mogły się porozglądać. Albo proszę spróbować przeprowadzić wywiad ze znaną personą używając tylko zwrotów:

żra-rża
żre-rże
żry-rży
żri-rżi
żro-rżo
żru-rżu
żrą-rżą
żrę-rżę,
Biorąc pod uwagę, że ona odpowiada posiadając w słowniku tylko:
czra-rcza
czre-rcze
czry-rczy
czri-rczi
czro-rczo
czru-rczu
czrą-rczą
czrę-rczę

Do tego polecam przeprowadzić scenkę, jaką my graliśmy - gdy ktoś cię o coś prosi, odpowiadaj mu słowami inwokacji z Pana Tadeusza. Polecam też zamienić się w taksówkarza, który spieszącemu się na samolot pasażerowi odpowiada słowami Lokomotywy Tuwima.
Oprócz tego bawiliśmy się także niewidzialną piłką, odgrywaliśmy pantomimę zrobioną ze sztuki w Hamlecie, zamienialiśmy się w księży, królowe, koty, a nawet taczki. Jednak bezkonkurencyjnie najśmieszniejszą zabawą była gra w słoneczko (wersja teatralna). Polega ona na tym, że wszyscy uczestnicy kładą się na podłodze, twarzami do siebie i próbują się nawzajem rozśmieszyć. Właściwie nie trzeba zbyt wiele próbować, po chwili, choćby nie wiem jak bardzo ktoś byłby ponury i tak zacznie się śmiać. Najgorzej mają te osoby, które „pękają” jako pierwsze – im to dopiero rozgrzewa się przepona…

Takie warsztaty, to jedne z nielicznych okazji, kiedy nasze wygłupy nie są nie tylko tępione, ale wręcz traktowane jako coś bardzo pozytywnego. Do tego prowadzone w tak miły sposób, jaki zrobiła to pani Ewa, powinny być moim zdaniem, jak język polski wliczane w siatkę godzin lekcyjnych.